Dzieje obiektu związane są z historią Kolei Wilanowskiej. Jej powstanie na początku lat 90. XIX w. było wynikiem rosnącego wśród mieszkańców dużych miast trendu spędzania wolnego czasu w podmiejskich miejscowościach letniskowych. Kolej Wilanowska straciła na znaczeniu dopiero w 1937 roku, po uruchomieniu do Wilanowa miejskiego tramwaju elektrycznego. Od końca lat pięćdziesiątych XX wieku trasa kolejki wąskotorowej była jednak systematycznie skracana w związku z intensyfikującym się rozwojem transportu samochodowego. W 1971 roku linię na odcinku warszawskim całkowicie zlikwidowano.
Drewniane budynki stacyjne zlokalizowane wzdłuż trasy Kolei Wilanowskiej zostały w znacznym stopniu uszkodzone podczas I wojny światowej. Zadanie zaprojektowania nowych dworców na linii zlecono warszawskiemu architektowi Konstantemu Sylwinowi Jakimowiczowi. Zbudowany ok. 1926 roku budynek stacji Wilanów – podobnie jak pozostałe – posiadał pomieszczenie z kasami biletowymi, poczekalnię letnią oraz pomieszczenia i mieszkania dla pracowników. Budynek stacji przetrwał wojnę bez większych zniszczeń i nadal służył podróżnym do czasu likwidacji linii kolejowej. W latach 70. XX wieku w głównym budynku stacji zlokalizowano placówkę Poczty Polskiej, co wiązało się z częściowym przekształceniem jego wnętrza. W miejscu dawnych kas biletowych wprowadzono stanowiska pocztowe, pomieszczenia mieszkalne przekształcono na biurowe i magazynowe. Zachowano jednak zasadniczy podział na otwartą centralną część i mniejsze pomieszczenia w bocznych aneksach. Zaprojektowane w stylu Księstwa Warszawskiego wnętrza wykończone zostało kamiennymi płytami posadzkowymi oraz uzupełnione o kamienne obudowy grzejników ze stylizowanymi metalowymi kratami. Placówka pocztowa znajdowała się w budynku do 2016 roku, od tamtego czasu obiekt jest nieużytkowany.
Zabudowa dawnej stacji Kolei Wilanowskiej stanowi przykład dobrze zachowanej architektury użytkowej okresu dwudziestolecia międzywojennego na terenie Wilanowa.
AKŁ/MWKZ/ zdj. MWKZ
powrót